Tag archieven: plantaris hypertonie

Publicaties, Running and sailing

Van Dam2Dam rennen met de support van Athene

2 reacties

Van Dam2Dam rennen met de support van de godin Athene. Kort na de start van de Dam2Damloop 2016 dook ze naast mij op en nam me mee. Haar energie gaf me vleugels. Had de Griekse godin Athene zich over mij, dolende sterveling ontfermd? Zo rennend, kreeg ik het vertrouwen en het plezier in mijn hardlopen terug dat ik de afgelopen maanden vol blessureleed was kwijtgeraakt.

Eva als Athene en Marc op weg naar de finish in de Dam2Dam 2016.
Eva als Athene en Marc op weg naar de finish in de Dam2Dam 2016.

 

Met Athene van Dam2Dam

Tergend lang duurt de klim uit de IJ-tunnel. In de afdaling kon ik inhalen, maar nu komen lopers mij voorbij. ‘Je niet gek laten maken! Je eigen tempo houden; het gaat hard genoeg!’, coach ik mezelf.

Mijn start van de Dam2Damloop is goed gegaan. De pijn in mijn rechterknie is minimaal. Toch ben ik er niet gerust op. Na een half jaar blessureleed door een plantaris hypertonie is dit mijn eerste wedstrijd. In de afgelopen zes weken heeft het herstel zich doorgezet, maar in de afgelopen week keerde de pijn in mijn knie terug. En ik heb geen loopmaatje bij me om me aan op te trekken.

Plantaris hypertonie

Een verkrampte plantaris, de pees die loopt van hiel tot knie, veroorzaakt de pijn in mijn knie. Rekken is de enige remedie. En dat heb ik dus tot het laatste moment gedaan. In het startvak zat ik op de grond met twee benen gestrekt voor me uit. Alleen, want alle bekenden zijn in de vakken voor me gestart. De 10 mijl van de Dam2Damloop zijn 5 kilometers minder dan een halve marathon, heb ik mezelf moed ingepraat. Maar het is meer dan een half jaar geleden dat ik een halve marathon gelopen heb. 16 kilometers zijn voor iemand die ruim vier maanden helemaal niet heeft gerend, een heel eind. Maar twee weken terug is het me gelukt een training van 16 kilometer te lopen. Het moet dus kunnen vandaag.

Kort koppie boven een paars topje

“Het loopt lekker, he!”, klinkt het naast me. Twee grote ogen in een koppie met kort geknipt donker haar kijken me lachend aan. “Tot zover gaan we goed”, beaam ik. Mijn loop-app heeft me net gemeld dat het tempo 5 minuten en 20 seconden per kilometer ligt. Dat is een stuk sneller dan mijn trainingstempo dat boven de 6 minuten lag. Ik vertel haar dat dit mijn eerste wedstrijd is na een half jaar blessure.“Ik weet niet of ik dit vol ga houden,” zeg ik. “Weet ik ook niet,” is haar laconieke reactie.

Eva stralend van energie en kracht op weg naar de finish van de Dam2Dam 2016.
Eva stralend van energie en kracht op weg naar de finish van de Dam2Dam 2016.

Lees verder Van Dam2Dam rennen met de support van Athene →

Feuilleton Hartverscheurend hardlopersleed

Plantaris hypertonie! Dus geen knieblessure

12 reacties

Plantaris hypertonie! Dus geen knieblessure! Die diagnose stelt sportarts Alsemgeest. Hij zegt dat rust niet helpt om van mijn vermeende knieblessure af te komen. Er is maar één remedie tegen plantaris hypertonie: manuele manipulatie en dat is geen prettige behandeling. Sterker nog: die doet pijn. Dit is deel 4 van het feuilleton ‘Hartverscheurend hardlopersleed’.

Route 83 naar het Sport Medisch Adviescentrum

Niet Route 66, maar route 83 is mijn hoop op de toekomst. Elke afdeling van het Groene Hart ziekenhuis heeft een routenummer gekregen. Dat maakt de bewegwijzering overzichtelijker. Maar het hoge nummer betekent voorlopig alleen een lange wandeling door eindeloze ziekenhuisgangen. Soepel laveer ik tussen rollators en rolstoelen door ondanks mijn knieblessure.  Op de eerste etage eindigt route 83 abrupt. Drie meter verder zie ik de stoelen van een wachtkamer met er tegenover een balie. Die is echter leeg. Ik loop terug naar het bordje route 83 en ontdek op een deur de aanwijzing dat men zich voor de sportarts niet hoeft te melden. Je kunt in de wachtkamer gaan zitten tot je opgeroepen wordt.

Lees verder Plantaris hypertonie! Dus geen knieblessure →

Feuilleton Hartverscheurend hardlopersleed

Mijn plantaris hypertonie is bijna voorbij

2 reacties

Mijn plantaris hypertonie is bijna voorbij. Mijn feuilleton Hartverscheurend Hardlopersleed, wat begon met een vermeende knieblessure, bereikt na drie maanden eindelijk de finale. 

De warme douche gutst op mijn gebogen rug. Op een uitademing zakken mijn vingertoppen nog net wat lager en raken mijn tenen aan. Eindelijk! Na drie maanden rekken en strekken lukt het. Weliswaar zijn mijn spieren nu warm na het sporten, maar de beoogde mijlpaal is bereikt. Mijn plantaris hypertonie is bijna voorbij.

Enige remedie tegen plantaris hypertonie is het langer maken van mijn hamstrings: dus rekken, rekken en rekken!
Enige remedie tegen plantaris hypertonie is het langer maken van mijn hamstrings: dus rekken, rekken en rekken!

Drie maanden geleden gaf sportarts Marc Alsemgeest mij de opdracht  om de ruim vijftien centimeter die er gaapte tussen mijn vingertoppen en tenen weg te werken. Langere hamstrings zijn de enige remedie tegen een plantaris hypertonie. Rekken, rekken en nog eens rekken, was zijn advies. Hardlopen mocht, maar zeker niet te hard en niet te ver.

Nog meer rekken

De praktijk is weerbarstiger.  Omdat mijn been en knie na de pijnlijke manipulatie weer ontspannen aanvoelen, begin ik aan een klein rondje rennen. Maar dat wordt geen succes. Na 25 meter voel ik al weer de pijn in mijn knie. Dus eerst nog maar meer rekken en rekken.

De ene dag voelt mijn been ontspannen maar de volgende doet mijn knie pijn bij elke trede omhoog. De ervaring leert me wel  dat het rekken onmiddellijk effect heeft op mijn knie. Dat stimuleert om de rekoefeningen te blijven doen. ’s Ochtends, ’s middag, ’s avonds buig ik voorover. Mijn rugspieren zijn dit duidelijk niet gewend, zodat ik na een week mijn bed nauwelijks uit kan komen. Maar door rustig over mijn rug te rollen met opgetrokken knieën los ik dat probleem op.

Niets doen is het ook niet

Na drie weken lukt het om een rondje van van 3,5 km te lopen. Een paar dagen later zelfs 7 km. Ik helemaal blij, maar drie dagen later is het vanaf de eerste stap weer helemaal mis. Mijn knie weigert elke dienst. Rekken brengt nu ook geen verlichting.

Toch teveel gedaan? Dan maar een week rustig aan doen. Wel rekken, maar niet sporten en al helemaal niet hardlopen. Dat lijkt aanvankelijk vruchten af te werpen, maar na drie dagen word ik ’s nachts wakker van de pijn in mijn knie die helemaal stijf aanvoelt. Niets doen is het dus ook niet.

Ik vraag me af of ik ooit nog van die plantaris hypertonie afkom. Het spookbeeld dat ik het hardlopen moet opgeven, dringt zich steeds nadrukkelijker aan.

Alternatieven

Ik mag de sportschoolpas van een vriendin gebruiken tijdens haar vakantie. Dat schept een goed alternatief. De twijfels over het hardlopen  worden verdrongen door lessen bodybalance en bodyshape. Die confronteren me met mijn beperkte lenigheid en hoofd-hand-beencoördinatie. Maar oefening baart kunst, dus doorzetten maar.  Aan de lessen supercycle beleef ik veel plezier. Ook als mijn knie pijn doet, gaat het fietsen prima. Op het ritme van een stevige beat leer ik klimmen en het tempo waarin ik mijn benen rond krijg, wordt steeds hoger. Mijn conditie gaat vooruit en ik zie mezelf al op de flanken van Alpe d’ Huez.

Dat ik vorderingen maak, ervaar ik ook met het zeilen. Hoeveel de boot ook schommelt, ik voel mijn knie niet. Ook bij het schrap zetten als de wind het schip doet overhellen, geen enkel protest meer van knie of hamstrings.

Zonder pijn in knie en been kan ik me weer schrap zetten. Mijn plantaris hypertonie is bijna voorbij.
Zonder pijn in knie en been kan ik me weer schrap zetten. Mijn plantaris hypertonie is bijna voorbij.

Sportarts Alsemgeest is tevreden met de bereikte ontspanning in mijn plantaris en de verlenging van mijn hamstrings, maar hij maant me de rekoefeningen onverminderd door te zetten. “Je moet ook bij je tenen kunnen zonder dat je spieren opgewarmd zijn,” stelt hij terwijl hij soepel zijn grote lichaam voorover buigt en met gemak zijn handen de grond raken.

Plantaris hypertonie bijna voorbij

Mijn plantaris hypertonie is bijna voorbij. Ik durf nu weer te gaan hardlopen. Eerst een ronde van 4,5 km gevolgd door 1,5 km wandelen. Dan een rondje van 6 km en nu ook een ronde van 10 km. Dat gaat goed. Hamstrings noch knie protesteren. Na afloop besteed ik zeker tien minuten aan rekken en strekken. Dat kost geen moeite. Ik heb de finale bereikt van mijn vermeende knieblessure die een plantaris hypertonie blijk te zijn. De finish heb ik nu in zicht!