Tag archieven: running

Mijn tweede marathon: #demooiste

Mijn tweede marathon: #demooiste. Na mijn eerste marathon in Amsterdam oktober 2017, startte ik zondag 8 april 2018 in #demooiste: de Rotterdam Marathon. Meer dan 900.000 toeschouwers die uitgelaten de 14.000 lopers aanmoedigden. Het was een volksfeest. Maar inclusief pijn, verkrampte benen en de drama’s van moeten opgeven. Lees verder Mijn tweede marathon: #demooiste

Met knieblessure naar virtueel spreekuur

Mijn knieblessure is hardnekkig. Als hardloper ga ik, Marc Couwenbergh, daarom naar het inloopspreekuur van het Sport Medisch Adviescentrum in het Groene Hartziekenhuis in Gouda. Volgens de website is dat er elke maandagmiddag, te bereiken via route 12. De werkelijkheid blijkt anders.

IJszak op de knieblessure
IJszak op de overbelaste knie

“Goede middag. Ik heb een knieblessure en kom daarom voor het inloopspreekuur van het Sport Medisch Adviescentrum.”

“Dat is er niet,” zegt de dame achter de balie van de orthopedie in het witte uniform met appelgroene details van het Groene Hartziekenhuis in Gouda.

Lees verder Met knieblessure naar virtueel spreekuur

Hardlooptraining gestaakt

Mijn hardlooptraining gestaakt! Nooit eerder heb ik een training voortijdig beëindigd.  Zes weken geleden dwong mijn knieblessure tot deze ingrijpende gebeurtenis. Dit is deel 2 van het feuilleton ‘Hartverscheurend hardlopersleed’.

IJszak op de overbelaste knie

IJszak op de overbelaste knie

Hardlooptraining gestaakt

“Jullie mogen nog een ronde,” zei de trainster tegen het groepje Goudse Runners waarvan ik deel uitmaakte. Maar ik kon niet meer. Als ik het heftige protest van mijn rechter knie nog langer negeerde, zou die het wel eens voor goed kunnen laten afweten. Ik moest de hardlooptraining staken. Teleurgesteld en boos zag ik hoe de anderen van het groepje weer wel weg sprintten. Het liep tegen het einde van het wekelijkse trainingsuurtje. De voorjaarszon scheen. De witte lijnen op het oranje van de vernieuwde atletiekbaan trokken een glanzend spoor naar een, ineens voor mij onbereikbare horizon. Ik had de hele ochtend op mijn tanden moeten bijten om mijn loopmaatjes niet van me weg te laten rennen. Nu was dat toch gebeurd.

Lees verder Hardlooptraining gestaakt

Baantjes zwemmen als alternatieve hardlooptraining

Baantjes zwemmen als alternatieve hardlooptraining. Dat ben ik gaan doen, omdat ik door mijn knieblessure niet kan hardlopen. Zo hoop ik mijn conditie toch enigszins op peil te houden. Warm krijg ik het er niet van en in het water is ook niet veel te zien. Dit is deel 3 van het feuilleton ‘Hartverscheurend hardlopersleed’.

Baantjes zwemmen als alternatieve hardlooptraining

Alsof het Groenhovenbad een klassieke tempel is, moet je een brede en hoge trap op. Bij elke trede voel ik mijn knie. Terwijl ik hier toch ben omdat je in het water je spieren en gewrichten minder belast.

De hoge en brede trap van het Groenhovenbad die ik op moet voor mijn baantjes zwemmen.
De hoge en brede trap van het Groenhovenbad die ik op moet voor mijn baantjes zwemmen.

Het zwembadwater is kouder dan ik verwacht. Ben ik verwend door de bubblebaden bij de sauna?  Tot mijn opluchting zijn er niet alleen bejaarden baantjes aan het zwemmen. In hoog tempo schieten volop badmutsjes en brilletjes met krachtige borstcrawlslagen op en neer. Naast hen laat ik me in het water glijden en begin aan mijn baantjes. Ik beheers alleen de schoolslag. Omdat ik toch mijn knie voel, moeten vooral mijn armen het werk doen.

Lees verder Baantjes zwemmen als alternatieve hardlooptraining

Plantaris hypertonie! Dus geen knieblessure

Plantaris hypertonie! Dus geen knieblessure! Die diagnose stelt sportarts Alsemgeest. Hij zegt dat rust niet helpt om van mijn vermeende knieblessure af te komen. Er is maar één remedie tegen plantaris hypertonie: manuele manipulatie en dat is geen prettige behandeling. Sterker nog: die doet pijn. Dit is deel 4 van het feuilleton ‘Hartverscheurend hardlopersleed’.

Route 83 naar het Sport Medisch Adviescentrum

Niet Route 66, maar route 83 is mijn hoop op de toekomst. Elke afdeling van het Groene Hart ziekenhuis heeft een routenummer gekregen. Dat maakt de bewegwijzering overzichtelijker. Maar het hoge nummer betekent voorlopig alleen een lange wandeling door eindeloze ziekenhuisgangen. Soepel laveer ik tussen rollators en rolstoelen door ondanks mijn knieblessure.  Op de eerste etage eindigt route 83 abrupt. Drie meter verder zie ik de stoelen van een wachtkamer met er tegenover een balie. Die is echter leeg. Ik loop terug naar het bordje route 83 en ontdek op een deur de aanwijzing dat men zich voor de sportarts niet hoeft te melden. Je kunt in de wachtkamer gaan zitten tot je opgeroepen wordt.

Lees verder Plantaris hypertonie! Dus geen knieblessure

Aan de kant bij de CPC

Het was even wennen. Zondag 6 maart 2016 rende ik niet tussen duizenden andere lopers de 21,1 kilometer dwars door Den Haag, de City-Pier-City, kortweg CPC. Wel stond ik langs de kant te kijken en  te juichen samen met Jet.

Met spandoek op de boulevard bij de CPC2016.
Met spandoek op de boulevard bij de CPC2016.
CPC in rustperiode

Na een winter vol wedstrijden ben ik toe aan een rustperiode. Bovendien is loopmaat Mat op vakantie. In de laatste weken sloeg af en toe de twijfel toe. Toch inschrijven? De CPC raakte nog niet uitverkocht. Uiteindelijk bleef ik bij mijn besluit om de CPC over te slaan. ‘Supporteren is ook leuk’, zei loopmaatje Yvonne me. En ze kan het weten, want door blessures geplaagd, heeft ze in 2014 en 2015 grote wedstrijden niet kunnen lopen en stond ze langs de kant. De CPC 2016 werd haar eerste Halve Marathon.

Spandoek

Om haar aan te moedigen, leek me het begin van het traject langs de boulevard de spannendste plek. Dat is even voorbij het 15 kilometerpunt. Dan zijn er dus nog zes te gaan. Uit eigen ervaring weet ik dat dit nog altijd een respectabel aantal is. Bovendien betekent de boulevard: klimmen en wind tegen! En misschien ook nog wel hagel!

Hijgende ademhalingen

Tot mijn teleurstelling zijn Jet en ik er bijna de enige toeschouwers. In mijn herinnering stond het hier in voorgaande twee jaren rijen dik. De weersverwachting met windkracht 4 en winterse buien heeft blijkbaar veel mensen ervan weerhouden naar de boulevard te komen. Als we even niet applaudiseerden, of toejuichten, was het merkwaardig stil met alleen de hijgende ademhalingen van de lopers en het geruis van de zee achter me.

Hoe anders is het om aan de kant te staan. Als loper zie je vooral de ruggen van je medelopers. De dansende staartjes, die al of niet parmantig onder petten uitsteken, zijn vaak een focal point voor me. Kan ik bijblijven, of dichterbij komen? Zolang de vermoeidheid niet te groot is, glijden mijn ogen af en toe over de toeschouwers langs de kant om een duim op te steken als ze ons aanmoedigen.

Nu is het andersom. Mijn ogen glijden over de gezichten van de lopers. Ik zie de vermoeidheid. Zowel bij de hele snelle jongens en meiden als bij de lopers die meer dan twee uur nodig zullen hebben. Sommigen kijken niet op of om. Al hun energie hebben ze nodig om voort te gaan. Een gevoel dat ik ken. In mijn eerste CPC waren de laatste kilometers loodzwaar. Ik vreesde dat mijn benen het elk moment konden begeven. Wie er ook langs de kant stond, ik zag het niet. Maar één ding telde: overeind blijven en lopen!

Hilariteit

Maar mijn spandoek ‘Yvonne Kanjer!’ ontlokt ook de nodige reacties: van een glimlach tot hilariteit. ‘We zijn geen Yvonne maar ook kanjers!’ Duimen gaan omhoog. Voor mij onbekende Yvonnes beginnen te juichen. Een buitenlandse loopster vraagt wat het betekent. ‘Yvonne you are great!’ gil ik. ‘Is Yvonne er nog niet?’ roept een oudere loper plagend. Omdat ik het spandoek dat ik met twee handen vasthoud, niet wil laten zakken, kan ik niet op mijn horloge kijken. Ze had er wel kunnen zijn? Ineens is Yvonne daar. Achter andere lopers vandaan komt ze naar de zijkant. Ze versnelt, lacht en dan is ze voorbij.

Nog zes hele kilometers te gaan. Ik weet dat elke van die laatste kilometers steeds zwaarder wordt, tot je de finish in zicht krijgt. Dan is er altijd nog wel wat extra energie! Zo zal het gaan. Ik vouw mijn spandoek doormidden, zodat ‘Yvonne’ niet meer te zien is; alleen het ‘Kanjer!’. Tot de laatste lopers en vooral loopsters blijven we staan.

In de Egmond HM op zoek naar …

De editie 2016 van de Egmond HM (Halve Marathon) maakte zijn reputatie helemaal waar, de zwaarste te zijn. Heen over het strand blies de zuidwester windkracht 6 vol in het gezicht. Hardlopen werd voor mij een zaak van überhaupt nog vooruit zien te komen.  Als ik schuilde achter voorgangers, raakte ik snel verzeild in het mulle zand. Maar op het harde zand lopen, betekende alleen tegen de wind in boksen. Dat was de keuze.

De finish van de Egmond Halve Marathon 2016 in zicht.
De finish van de Egmond Halve Marathon 2016 krijg ik hier in zicht na 2 uur en bijna 2 minuten.
In de Egmond HM op zoek naar ….

Dat was het motto van deze Egmondse Halve Marathon. Tja, wat zoek je op dat strand in die wind?

De uitdaging! Mijn krachten testen en eigenlijk ook gewoon genieten van de elementen. En dat deed ik met ruim 8.000 gelijkgestemden en aangemoedigd door een enthousiast en vrolijk publiek. Kortom, wat ik in de Egmond HM vond, was een feestje dat me nog wel even bijblijft!

Kijk voor sfeerimpressies en uitslagen op de site van Egmond Halve Marathon.

 

 

Bruggenloop Rotterdam feestje

Bijna ideale omstandigheden waren het voor de Bruggenloop in Rotterdam, editie 2015, zondag 13 december, 15 kilometer inclusief zes bruggen. Bovenop de Van Brienenoordbrug stond een matig oostenwindje. Tijdens de laatste kilometers vielen er wat miezerdruppeltjes. ‘Together we beat the bridges’, de slogan van deze loop,  was een feestje voor Marc, Mat, Pim, Frits en Karen!

'Together we beat the bridges' , v.l.n.r. Marc, Pim, Karen, Frits en Mat.
‘Together we beat the bridges’ , v.l.n.r. Marc, Pim, Karen, Frits en Mat.

Kijk en lees hier voor meer running met o.a. mijn eerste Bruggenloop in 2013!