Een voetnootje in de historie van de Toerzeilers

Rennend naar Pin Mill! Elke Nederlandse zeiler moet een keer in Pin Mill zijn geweest. In de Butt and Oyster wel te verstaan. Al eeuwenlang een kroeg aan de oever van de Orwell. Voor mijn eerste oversteek was dat het doel. Vijftien jaar geleden inmiddels. Sindsdien ben ik er wel geteld zes keer terug geweest. De laatste keer afgelopen mei met de Uiterton Ipswich-rally. Toen voor het eerst rennend!

Engels karakter

Pin Mill verveelt nooit. De plek heeft dat typische Engels karakter. Details veranderen, maar de sfeer blijft hetzelfde: de houten gelagkamer waar je door kleine ruitjes op de rivier uitkijkt, de bediening altijd extra vriendelijk als ze merken dat je zeiler bent. En natuurlijk het Engelse bier van de oostkust: Adnams, gebrouwen in Southwold.

Genieten

De Orwell opvaren, blijft genieten. De glooiende oevers met velden, bossen en landhuizen maken duidelijk dat je werkelijk in een ander land bent aangekomen. Dit is het Engeland uit de televisieseries. Met een paar bochten slingert de rivier tot aan Ipswich. Iets over de helft ligt Pin Mill op de zuidelijke oever.

Mooring

Voor een bezoek aan de kroeg pik je een mooring op om met de bijboot naar de kant te roeien. Meestal stroomt het hooguit 2 knopen. Maar de kant is een relatief begrip in deze bocht van de rivier. Wat bij hoogwater een enorme plas water is, blijkt bij laagwater een brede moddervlakte met alleen water in de vaargeul. Vandaar dat vanaf de Butt and Oyster een verharde baan de rivier inloopt. Alleen was die niet lang genoeg. Bij laagwater moest je nog door de modder.

Wandeling

Dit voorjaar bleek dat de baan verder verlengd is. In theorie kun je nu altijd met droge en schone voeten aan land komen. Een andere mogelijkheid is aanleggen in de iets verder gelegen Woolverstone Marina en de Royal Harwich Yacht Club. Hier vandaan is Pin Mill te bereiken met een wandeling van goed twintig minuten. Droge en schone voeten zijn daarbij evenmin gegarandeerd. De route voert deels langs de drassige oever.

Ipswich-rally tradities

Een bezoek aan Pin Mill is vaste prik bij de Ipswich-rally. Het is traditie dat de Optie van Rudy van Gemert heen en terug zeilt, inclusief spinnakeren en afmeert aan een moring. Andere boten kiezen meestal voor Woolverstone en de wandeling. Omdat ik inmiddels beide opties al een keer heb meegemaakt, koos ik ditmaal voor een nieuwe variant. Rennen! Vanaf de haven van Ipswich is het ruim 10 kilometer naar Pin Mill.

Rennend naar Pin Mill

Ik zwaai de anderen uit. Mijn tempo moet voldoende zijn om gelijk aan te komen. Zeker omdat de boten ook nog door de sluis moeten. De eerste kilometers gaan door de stad. Vervolgens moet ik over een smalle tweebaansweg met zicht op de rivier. De berm is te ongelijk om te kunnen rennen. Mijn fluoriserend gele shirt zorgt dat ik opval. De meeste auto’s wijken netjes uit. Zodra ik een bordje ‘Public footpath’ zie, volg ik dat.

Groene drab

Het pad eindigt weldra in een groene vlakte die afdaalt naar het water. Op goed geluk ren ik verder. Opletten waar ik mijn voeten zet! Als het drassig wordt, klim ik weer wat hoger. Juist als ik denk dat ik weer stevige grond onder de voeten heb, verdwijnt mijn linkervoet in groene drab. Met één bruine en een geel-zwart gekleurde schoen ren ik nu recht naar boven. Dan maar een route zoeken door het bos.

Prikkeldraad

Tussen het groen verscholen ligt een statig landhuis. Vanaf het balkon kijkt een heer minzaam neer op mijn geploeter. Ik klauter over prikkeldraad en sta even later op de steenslagweg die naar het huis voert. De andere kant leidt vast naar de hoofdweg. Zodra er een weggetje naar het oosten is, sla ik dat in. Ik ren langs de ingezaaide velden. In de verte doemen silo’s op van een megalandbouwbedrijf. Het moderne grootgrondbezit! Wat verderop leidt opnieuw een bordje ‘public footpath’ mij over een hek een inmens gazon op. Het zou een golfveld kunnen zijn, maar het is de tuin van een internaat. Het is alsof ik door een film ren.

The Butt and Oyster

Inmiddels ben ik drie kwartier aan het rennen. De rivier is uit het zicht, maar Pin Mill kan niet veel verder zijn. Ik kies een pad wat weer afdaalt naar het water. En voor ik het weet, zie ik The Butt and Oyster! Waarschijnlijk ben ik de eerste Toerzeiler die hier rennend aankomt! Een kleine voetnoot in de geschiedenis van de Toerzeilers en Pin Mill. Even later komen de eerste wandelaars aan vanuit Woolverstone. De fish and chips en de Adnams Ghostship smaken me nog beter dan anders.

Als het tijd is terug te gaan, schiet ik weer in mijn loopshirt. Na zo’n heerlijke lunch moet ik toch ook weer in staat zijn terug te rennen! Rennend naar Pin Mill en terug!

Meer over de Nederlandse Vereniging van Toerzeilers 

Meer verhalen over mijn hardloopavonturen